خاطراتي از همراهي رهبر انقلاب و شهيد بهشتي

ماجراي تشكيل حزب جمهوري
ما معمولاً تابستان ها به مشهد مي رفتيم. تابستان سال 1355 بود يا 1356. در مشهد به مرحوم ربّاني املشي برخوردم كه از دوستان قديمي و صميمي ام بود. پرسيد: «كي آمديد؟» جواب دادم: «همين تازگي ها آمده ام.» گفت: «پس به ديدنت مي آييم.» گفتم تشريف بياوريد. نشاني منزل را گرفت و گفت: «با آقاي خامنه اي مي آييم.» آن موقع آيت الله خامنه اي در مشهد بودند. با هم قرار گذاشتيم.

پيش از ظهر بود كه آقايان تشريف آوردند. يك ساعتي با هم نشستيم. در بين صحبت ها اين مسئله مطرح شد كه چه خوب است تشكلي به وجود آوريم. اين فكر در جمع مان مورد پسند واقع شد. جمع اصل قضيه را پذيرفت.

تشكل نياز به جذب افرادي دارد كه در واقع اين افراد مؤسس آن مي شوند. صحبت شد كه آيت الله دكتر بهشتي هم مشهد هستند و بهتر است با ايشان هم صحبت كنيم تا اگر اصل قضيه را پذيرفتند، ايشان هم به جمع ما بيايد. همان موقع راه افتاديم. دوستان منزل آقاي بهشتي را بلد بودند. آقاي خامنه اي فولكسي داشتند، سوار شديم و ايشان رانندگي مي كردند. يادم هست كه فولكس ايشان سر و صدا و تق و توق زيادي مي كرد.

مرحوم ربّاني املشي به شوخي گفت: «ما خجالت مي كشيم سوار اين ماشين شويم. هر كس صداي اين ماشين را بشنود، مي گويد اين ها كي هستند؟!» همگي خنديديم.

در راه هنوز به منزل آقاي بهشتي نرسيده بوديم كه ديديم دكتر باهنر مي خواست از يك طرف خيابان به آن طرف برود. به ايشان رسيديم. به نظر مي رسيد صبحانه اي تهيه كرده بود. گفتيم ما در فكر چنين تشكلي هستيم، شما هم با ما بيا. ايشان هم گفت: «چشم!» ايشان هم آمد و چهار نفر شديم. به ايشان گفتيم كه مي خواهيم به منزل آيت الله بهشتي برويم. شهيد بهشتي دم در آمد. گفتيم كه مي خواهيم قدري راجع به موضوعي صحبت كنيم.

ايشان عذر خواستند و گفتند كه نمي شود، چون آن موقع جلسه يا مهمان داشتند. براي جلسه ي بعد قرار گذاشتيم. خاطرم نيست كه روز بعد بود يا عصر همان روز. در جلسه ي با شهيد بهشتي ايشان پذيرفتند كه ايجاد اين تشكل كار خوبي است. به اين ترتيب پنج نفر شديم. گفتيم حالا بنشينيم ببينيم چه كساني مي توانند در اين كار با ما هم فكر باشند تا آنها را جمع كنيم. شروع به شناسايي افراد در تهران و قم و مشهد كرديم تا با آنها صحبت كنيم.
در قم آيت الله مشكيني، آيت الله مؤمن و آيت الله طاهري خرم آبادي. يادم نمي آيد در قم غير از اين ها شخص ديگري را پيدا كرده باشيم. در تهران آيت الله مهدوي كني و چند نفر ديگر. آقايان هاشمي و منتظري هم مورد نظرمان بودند كه آن موقع اين دو نفر در زندان بودند. البته برخي مثلاً در روحانيت مبارز بودند كه بعدها ملحق شدند، ولي تا آنجا كه يادم مي آيد، در اين مرحله ي تشكل حزب نبودند. در مشهد هم آقاي طبسي و شهيد هاشمي نژاد بودند. با اين ها صحبت و مذاكره شد و در جريان قرار گرفتند و قرار شد اعضاي اصلي و مؤسس باشند. پيش از اتمام سفر مشهد، تصميم گرفته شد كه در تهران هم جلسه اي تشكيل بدهيم.

ما براي تنظيم اساسنامه ي حزب، جلسات سرّي متعددي داشتيم. پس از پيروزي انقلاب مسئله آشكار شد و حزب جمهوري اسلامي اعلام موجوديت كرد. به دنبال آن جلسات هم تشكيل مي شد. در جلسه اي كه همه ي اعضا دعوت شده بودند تا شوراي مركزي و شوراي داوري و شوراي افتاء** را انتخاب كنند، يادم مي آيد مرحوم حاج احمدآقا هم شركت كردند.

اول شوراي مركزي تعيين شدند و بعد، اعضاي شوراي داوري و شوراي افتاء نيز مشخص شدند.


نشستن در اين جلسه حرام است!
يكي از اعضاي وقت شوراي مركزي جامعه ي روحانيت، به دلايلي كدورتي از حزب داشت؛ در شوراي مركزي جامعه ي روحانيت و در غياب شهيد بهشتي تعبير بدي درباره ي حزب و در مورد شهيد بهشتي به كار برده بود؛ كلمه اي كه شايد قدري موهن بود. تلقي اش اين بود كه شهيد بهشتي نقش اصلي اي را در اين تحزب دارد. آن موقع شهيد بهشتي دبيركل حزب بود. آن شخص درواقع شبه عقده اي از حزب داشت و از اين رو تعبير موهني در مورد ايشان كرد.

خوب يادم هست به محض اين كه اين تعبير را به كار برد، آقا به قدري ناراحت شدند كه گفتند: «نشستن در جلسه اي كه به آقاي بهشتي توهين مي شود، حرام است» و بلند شدند. شما از همين مورد مي توانيد به رابطه ي آقا و دكتر بهشتي پي ببريد.

آقا فوق العاده به شهيد بهشتي علاقمند بودند. وقتي مي خواستيم خبر شهادت آيت الله بهشتي را به آقا بدهيم، واقعاً نمي دانستيم چگونه بگوييم.

آن موقع آقا بر اثر سوء قصدي كه به ايشان شده بود، مجروح بودند. وقتي اين خبر را شنيدند، بسيار برايشان ناگوار بود.
منبع: پايگاه اطلاع رساني دفتر حفظ و نشر آثار رهبر انقلاب

انتهاي پيام/ز