پانسمان با پاچه شلوار

30 دقيقه نيمه‌شب بود كه عمليات شروع شد. با فرياد الله‌اكبر بچه‌هاي خط‌شكن، خواب عراقي‌ها آشفته شد.

آستين‌هاي بلوزم را با تيغ درآوردم و بعد پاچه‌هاي شلوارم را به هر بدبختي بود به عنوان امدادگر زخم‌هاي عده‌اي ديگر از مجروحين را بستم. نزديك صبح  بود ـ صبحي كه برادر «محمد كاوه» فرمانده لشكر نيز شهيده شد ـ و كمبود نيرو براي حمل مجروحين. آخرين نفري را كه زخمش را پانسمان كرده بودم به دوش  گرفتم و تا رسيدن آمبولانس بردم. از ‌آن جا رفتيم بهداري خط شلوارم به  شورتي كوتاه تبديل شده بود و پيراهنم هم بدون ‌آستين بود. يكي از برادران  روحاني وقتي سر و وضعم را ديد گفت: «اين چه قيافه‌اي است؟ برو لباس بگير و  اينها را عوض كن». هنوز حرفش تمام نشده، مجروح همراه ما دستش را نشان داد و گفت: پاچه شلوارش اينجاست، بقيه‌اش تن ديگران. تازه متوجه شدم كه چرا اين  قدر در بين راه ما را تماشا مي‌كردند. حاجي به گريه افتد و سر و روي مرا  بوسيد و عذر خواست.